Wiadomosci

Kolejna Środa Popielcowa?

Dodane: red Data: 2019-03-06 07:38:07 (czytane: 2411)  

Gdybyśmy jednym zdaniem chcieli przekazać przesłanie, które wybrzmiewa w Środę Popielcową i otwiera przed kolejnym pokoleniem wierzących czas pokuty, to mogło ono by brzmieć następująco - „Nawróć się człowieku, póki jeszcze jest czas stosowny!”.

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza (Mt 6, 1 - 6. 16 - 18):
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie.
Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę. Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać. Zaprawdę powiadam wam: otrzymali już swoją nagrodę. Ty zaś gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. Przybierają oni wygląd ponury, aby pokazać ludziom, że poszczą. Zaprawdę powiadam wam: już odebrali swoją nagrodę. Ty zaś gdy pościsz namaść sobie głowę i umyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie”.

Komentarz do Ewangelii:
Gdybyśmy jednym zdaniem chcieli przekazać przesłanie, które wybrzmiewa w Środę Popielcową i otwiera przed kolejnym pokoleniem wierzących czas pokuty, to mogło ono by brzmieć następująco - „Nawróć się człowieku, póki jeszcze jest czas stosowny!”.

Wezwanie do pokuty, które tak często spotykamy w Biblii, jest szczególnie naglące w Środę Popielcową, ponieważ przypomina nam się, że w tej rzeczywistości, w której istniejemy nie jesteśmy na zawsze. Nasze życie na ziemi jest ograniczone, stąd rodzi się potrzeba czynienia dobra, unikania zła, abyśmy podobali się Bogu. Jest to dzień uroczysty, ale także zatrzymania, zadumy i naglącego przypomnienia i może pozwoli nam to zrozumieć, dlaczego wraz z Wielkim Piątkiem stanowi główny dzień postu w Kościele.

W tym dniu jesteśmy nieustannie konfrontowani z rzeczywistością naszego życia – „człowieku prochem jesteś i w proch się obrócisz”. Przypomniana nam zostanie kruchość naszego istnienia, przemijanie, a jednocześnie zrodzi się pytanie o sens naszego istnienia, gdyż to wszystko nas prowokuje. Konieczne jest, abyśmy chcieli wyjść z karuzeli codzienności, która nieustannie się kręci i odpoczęli, ale jednocześnie zastanowili się jak radzimy sobie z tą myślą, że tutaj na ziemi pozostanie po nas garstka prochu? Jak radzimy sobie z rozkładem tego, co kiedyś było dla nas wszystkim.

Znak posypania popiołem przypomina nam te pytania ciemnej zimnej, odpychającej stronie naszego życia i będzie to powracało przez cały Wielki Post. Sprawi, że kościół stanie się „miejscem zachodzącego słońca, śmierci”, czymś odpychającym, co chce się ominąć dużym łukiem. Jednak trzeba przetrwać ciemność, aby w słońcu pójść naprzód.

Ewangelii jednak mówi nam, że nie mamy mieć smutnej, kwaśnej miny, ponieważ przesłanie pokuty i skruchy jest w rzeczywistości Dobrą Nowiną, pocieszającą wiadomością. Dziś każdy może usłyszeć, że bez względu, w którym miejscu się znajduje może zacząć od nowa, może spróbować znów uwierzyć i pójść za Jezusem. Bóg czeka na wszystkich i jest gotowy przyjąć każdego, kto się do niego zwraca i robi krok w jego stronę. „On bowiem jest łaskawy, miłosierny, nieskory do gniewu i wielki w łaskawości, a lituje się na widok niedoli” – przypomina nam dzisiaj prorok Joel.

Człowiek jest nie tylko istotą duchową, ale posiada także ciało, toteż potrzebuje skonkretyzować, wyrazić konkretnym zachowaniem, że podjął konkretne zadania. Dlatego stają się ważne – post, modlitwa i jałmużna.

Na pierwszym miejscu pojawia się post, ale nie jako wyrzeczenie się cielesnych przyjemności, aby w ten sposób zadbać o smukłą linię. Ma to się stać znakiem przybliżenia się do Boga, skruchy, dobrej woli, a jednocześnie pewności, że czynimy to z miłości ku Bogu. A może to rezygnacja z zachowania, które nie jest właściwe i chce je zmienić?

Rozpoczynając modlitwę zagłębiamy się w dusze naszej wiary. To nie tylko mówienie do Boga, ale także słuchanie Go. Czy słyszymy Boga, w lekturze Pisma Świętego, w Eucharystii? Zagłębiamy się w Mękę Chrystusa w Gorzkich Żalach i Drodze Krzyżowej. Moja prywatna modlitwa – Różaniec, adoracja Najświętszego Sakramentu to są małe iskierki, które łącząc się z modlitwą innych we wspólnocie może wywołać potężny płomień.

Zostaje jeszcze jałmużna, gdzie oddaje swoje ukochane pieniądze na pożytek dla innych. Mamy tutaj w pamięci słowa Jezusa – „tak samo jak ty potrafisz się dzielić, tak samo i tobie będzie odmierzone. Jak ty mierzysz, tak i ty zostaniesz odmierzony”.

Czas Wielkiego Postu wymaga czegoś od nas, ale o wiele bardziej jest to wielka szansa na odnowę naszej religijność i naszego człowieczeństwa. Znajdź czas, aby w modlitwie osobistej rozważać Mękę Pańską. Zechciej nawiedzić kościół i we wspólnocie modlić się podczas Gorzkich Żali i Drogi Krzyżowej, bo nie możemy zrobić nic rozsądniejszego, jak wykorzystać tę szansę.

/ks. Sławomir Korona/