Wiadomosci

Prawdziwe uczniostwo

Dodane: red Data: 2022-06-26 07:31:57 (czytane: 947)  

Tajemnicą Bożej miłości jest to, że Jezus Chrystus, jako jedyny Pośrednik między Bogiem a człowiekiem, powołuje kapłanów jako swoich szczególnych współpracowników, aby uczestniczyli w Jego misji i pomagali prowadzić ludzi do Boga - pisze w komentarzu do dzisiejszej Ewangelii, ks. Sławomir Korona.

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza (Łk 9, 51 - 62):
Gdy dopełniały się dni wzięcia Jezusa z tego świata, postanowił udać się do Jeruzalem, i wysłał przed sobą posłańców. Ci wybrali się w drogę i weszli do pewnego miasteczka samarytańskiego, by przygotować Mu pobyt. Nie przyjęto Go jednak, ponieważ zmierzał do Jeruzalem.
Widząc to, uczniowie Jakub i Jan rzekli: «Panie, czy chcesz, byśmy powiedzieli: Niech ogień spadnie z nieba i pochłonie ich?»
Lecz On, odwróciwszy się, zgromił ich. I udali się do innego miasteczka.
A gdy szli drogą, ktoś powiedział do Niego: «Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz».
Jezus mu odpowiedział: «Lisy mają nory i ptaki podniebne – gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł położyć».
Do innego rzekł: «Pójdź za Mną». Ten zaś odpowiedział: «Panie, pozwól mi najpierw pójść pogrzebać mojego ojca». Odparł mu: «Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych, a ty idź i głoś królestwo Boże».
Jeszcze inny rzekł: «Panie, chcę pójść za Tobą, ale pozwól mi najpierw pożegnać się z moimi w domu». Jezus mu odpowiedział: «Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego».

Komentarz do Ewangelii:
Tajemnicą Bożej miłości jest to, że Jezus Chrystus, jako jedyny Pośrednik między Bogiem a człowiekiem, powołuje kapłanów jako swoich szczególnych współpracowników, aby uczestniczyli w Jego misji i pomagali prowadzić ludzi do Boga.

Kapłan otrzymuje powołanie od Boga. Kościół sprawdza, czy kandydat jest odpowiedni i wchodzi w posługę z właściwą intencją. Kapłanem nie zostaje się dla siebie, ale przede wszystkim dla innych. Zależy od oddania serca Bogu i człowiekowi. Na kapłanach spoczywa więc szczególna odpowiedzialność za zbawienie dusz. W ich imieniu są wezwani do niesienia dziękczynienia i modlitwy ludu, jego uwielbienia i przebłagania przed Bogiem.

Jezus mówi w Ewangelii o uczniostwie, za którym powinni podążać jego uczniowie. Co nasz Pan Jezus Chrystus może zaoferować tym, którzy chcą Go naśladować? Do człowieka, który mówi, że chce iść za nim, gdziekolwiek pójdzie, mówi: „Syn Człowieczy nie ma miejsca, w którym mógłby skłonić głowę”. Innymi słowy, ci, którzy podążają za Chrystusem, nie mogą oczekiwać łatwego życia. Chodzi o radykalną dyspozycyjność na wezwanie Bożej miłości. Człowiek nie powinien iść za Jezusem ze względu na ziemskie korzyści, ale wyłącznie ze względu na królestwo Boże.

To wezwanie Boga wymaga bezwarunkowej gotowości osoby powołanej. Brzmi to szorstko, gdy Jezus zabrania ci pożegnania się z rodziną lub pochowania ojca. Te instrukcje nie zawsze należy traktować dosłownie. Ale to oznacza, że nic i nikt nie powinien interweniować, gdy Bóg wzywa.

W przypadku Jezusa, wcielonego Syna Bożego, misja prorocza nasila się w bezprecedensowy sposób. Przyszedł do ludzi, aby w końcu objawić im wolę Swego niebiańskiego Ojca. Swoją Osobą, swoim życiem i śmiercią oraz swoimi słowami świadczy ludziom, Kim jest Bóg: Bóg jest miłością! „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (1 J 3, 16).

Zanim Bóg prosi nas o wielkie rzeczy przez usta Jezusa, swego wcielonego Syna, daje nam obietnicę zbawienia: „Przybliżyło się Królestwo Boże” (por. Mk 1, 15). Tylko dlatego, że Bóg nas kocha, tylko dlatego, że Bóg naprawdę wyzwala nas z niewoli grzechu i śmierci, możemy kroczyć ścieżką życia i Bożych przykazań. Wszyscy jesteśmy wezwani przez Jezusa do naśladowania Go w praktykowaniu miłości Boga i bliźniego. Każdy jest nazywany jego imieniem. Osobiste zaproszenie Jezusa dotyczy nas wszystkich: „Pójdź za mną!”.

Każdy, kto całkowicie oddaje się Bogu i zawierza mu, doświadcza nowej wewnętrznej wolności i spokoju. Pośród wszystkich udręk i prób życia jest pełen nadziei i ufności. Któż mógłby lepiej towarzyszyć nam w pielgrzymce naszego życia i prowadzić nas bliżej Jezusa Chrystusa niż Maryja, Jego Matka? Spogląda na nas z nieba i jest blisko nas. Chcemy na nowo zawierzyć się Jej kochającemu sercu, które zawsze było we wszystkim całkowicie gotowe na Boga. Nigdy nie opuści nikogo, kto Jej się zawierza. Ona nam wskazuję drogę pójścia za Chrystusem i towarzyszy nam na tej drodze aż do wejścia do domu Ojca Niebieskiego.

/ks. Sławomir Korona/