Strona glówna > Katalog Firm >

Urząd Miasta i Gminy Józefów ul. T. Kościuszki 37 23-460 Józefów tel. (84) 687 81 03 fax (84) 687 81 03 Powiat: biłgorajski

Historia Józefowa

Tereny należące do dzisiejszej gminy Józefów wchodziły w skład starostwa niegrodowo zamechskiego. Od 1569 roku dzierżawione były przez Stanisława Zamoyskiego, by od 1588 roku, w wyniku nadania sejmu stały się własnością jego syna, Jana Zamoyskiego. Kolejny sejm w 1589 roku proklamował utworzenie Ordynacji Zamojskiej. W samym jej centrum, na gruntach wsi Majdan Nepryski, został założony Józefów. Miało to miejsce 3 grudnia 1725 roku w wyniku podpisania w Zamościu przez Tomasza Józefa Zamoyskiego, V ordynata, dokumentu lokacyjnego miasta Józefowa. Wydarzenie to kończyło wieloletnie zabiegi V ordynata o utworzenie miasta, które byłoby centrum handlowym, usługowym i administracyjnym w tej części Ordynacji Zamojskiej.

Lokowany na prawie magdeburskim Józefów spełnił te nadzieje i już w połowie XVIII wieku stanowił centrum klucza dóbr Ordynacji. Jeszcze przed założeniem Józefowa, bo 1723 roku Tomasz Józef Zamoyski doprowadził do utworzenia na tym terenie parafii rzymsko-katolickiej. Podstawą założenia urbanistycznego miasta był rynek w kształcie kwadratu o boku ok. 170 m otoczony drewnianymi domami charakteryzującymi się wysokimi poddaszami i wielkimi naczółkowymi dachami, pod którymi rozwijała się działalność handlowo-usługowa. W latach 1726-1728 na środku rynku wybudowano okazały drewniany ratusz z podcieniami, służącymi również celom handlowym.

Miasto wraz z prawami miejskimi otrzymało prawo organizacji czterech jarmarków i propinacji, czyli wyrobu i sprzedaży napojów alkoholowych. W mieście rozwijał się handel, rzemiosło, głównie sitarstwo, wydobycie i obróbka kamienia oraz wypalanie wapienia. W połowie XVIII wieku, 5 km od Józefowa nad rzeką Sopot powstał ordynacki zakład metalurgiczny - hamernia, który nastawiony był na wytwarzanie przedmiotów miedzianych głównie dla potrzeb przemysłu spożywczego. Wyrabiano tu rury miedziane, kotły, okucia dla browarów, gorzelni, młynów, wiatraków, a także blachę miedzianą, jako materiał dla innych zakładów metalurgicznych. Odbiorcą wyrobów była najczęściej właścicielka hamerni Ordynacja. Tutaj też dokonywano napraw urządzeń miedzianych. Hamernia funkcjonowała do 1862 r.