Wiadomosci

Światłe oczy serca

Dodane: red Data: 2021-10-23 18:25:47 (czytane: 1294)  

Ewangelista Marek zostawia nam świadectwo o niewidomym żebraku, który przyszedł do Jezusa. Nazywał się Bartymeusz i wołał do Jezusa o pomoc, kiedy Ten przechodził ulicą, na której siedział i żebrał niewidomy. Wydarzenie to musiało mieć w sobie coś szokującego.

Słowa Ewangelii według Świętego Marka (Mk 10, 46b - 52):
Gdy Jezus wraz z uczniami i sporym tłumem wychodził z Jerycha, niewidomy żebrak, Bartymeusz, syn Tymoteusza, siedział przy drodze. A słysząc, że to jest Jezus z Nazaretu, zaczął wołać: «Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!» Wielu nastawało na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: «Synu Dawida, ulituj się nade mną!»
Jezus przystanął i rzekł: «Zawołajcie go». I przywołali niewidomego, mówiąc mu: «Bądź dobrej myśli, wstań, woła cię». On zrzucił z siebie płaszcz, zerwał się na nogi i przyszedł do Jezusa.
A Jezus przemówił do niego: «Co chcesz, abym ci uczynił?»
Powiedział Mu niewidomy: «Rabbuni, żebym przejrzał».
Jezus mu rzekł: «Idź, twoja wiara cię uzdrowiła». Natychmiast przejrzał i szedł za Nim drogą.

Komentarz do Ewangelii:
Kiedy nasz Pan Jezus Chrystus głosił Ewangelię Królestwa Bożego na ziemi, musiało z Niego emanować nieodparte "przyciąganie". Wokół Niego gromadzili się ludzie szukający rady i pomocy oraz Jego przeciwnicy. Jedni chętnie słuchali Jego słów i przyjmowali je z wiarą, inni obrażali się i szukali czegoś, za co mogliby Go skazać jako odstępcę od wiary i Prawa Mojżeszowego.  Słuchając Jezusa Chrystusa nie można było nie zająć stanowiska - albo pójść za Nim, albo wybrać własną drogę.

Ewangelista Marek zostawia nam świadectwo o niewidomym żebraku, który przyszedł do Jezusa. Nazywał się Bartymeusz i wołał do Jezusa o pomoc, kiedy Ten przechodził ulicą, na której siedział i żebrał niewidomy. Wydarzenie to musiało mieć w sobie coś szokującego. Ślepiec był w poważnych tarapatach. Jego słowa: „Synu Dawida, Jezu, zmiłuj się nade mną!” nie mogą być postrzegane jedynie jako wypowiedź osoby poszukującej społecznego uznania, która chce się wyróżniać i być w centrum uwagi.  Są one czymś więcej: mianowicie wyrazem głębokiej wiary w odkupieńczą moc Boga w Jego Synu Jezusie Chrystusie. Ponieważ ślepiec jest przekonany w swoim sercu, że tylko Jezus może mu pomóc w jego ludzkiej potrzebie, woła do Niego głośno i nie daje się odstraszyć słowami bliźnich, rozgniewanych tą inwazyjnością i próbujących odwieść od „niepokojenia” Jezusa.

Jak żebrak poradzi sobie z samym sobą, kiedy ma tak sprzeczne doświadczenia z ludźmi?  Był z pewnością wdzięczny tym, którzy dobrze mu zrobili. Możliwe, że był już dość przygnębiony, ponieważ tak niewielu naprawdę go rozumiało i szanowało jako człowieka z taką samą godnością jak oni. Czy nadal ufał Bogu?  Nie wiemy tego.  Całkiem możliwe, że czasami kłócił się z Bogiem, że niejako wyrzucał Mu smutny los, który musiał znosić.

 Ale nadszedł punkt zwrotny w dość monotonnym i smutnym życiu ślepego żebraka: usłyszał o człowieku imieniem Jezus, który chodził po ziemi żydowskiej, czyniąc dobro, uzdrawiając chorych i głosząc Dobrą Nowinę o Królestwie Boga pośród ludzi.  W jego sercu obudziła się tęsknota, by dowiedzieć się więcej o Jezusie, a nawet w pewnym momencie Go spotkać.

Jak może i powinna działać nasza nadzieja na zbawienie?  Już w tym życiu nosimy niejako „skarb… w kruchych naczyniach;  to pokazuje, że nadmiar mocy pochodzi od Boga, a nie od nas”, pisze św. Paweł (2 Kor 4, 7).  To pokój Boga napełnia nas, kiedy żyjemy w Jego łasce i dążymy do dobra.  Nic nie może nas zniechęcić i doprowadzić do ostatecznego smutku;  bo we wszystkich przeciwnościach mamy pociechę i nadzieję.

 Bóg już dokonał początku, zamieszkując ze swoją Miłością w naszych sercach podczas chrztu świętego.  Pewnego dnia dopełni w nas to wszystko, co rozpoczął, jeśli Mu zaufamy i będziemy kroczyć z Nim ścieżką życia.  Kiedyś, kiedy brama niebios zostanie dla nas otwarta, nadejdzie chwila, kiedy smutek i płacz ustaną.

Nie zadowalajmy się tym, co osiągnęliśmy, nadal ufajmy Bożej pomocy.  Oznacza to, że ponownie traktujemy prawdy wiary poważnie i nie pozwalamy po prostu zarażać się panującym duchem czasu. Ważne jest radosne i pewne świadectwo wiary. Możemy to wyrazić trzymając się w szczególności celebracji niedzieli, której punktem kulminacyjnym jest wspólne celebrowanie Mszy Świętej.

Kiedy Bóg wlewa wiarę i miłość do naszych serc, stajemy się prawdziwymi widzącymi!  Nic ziemskiego nie może nas już przestraszyć, bo nasze serca napełnia nadzieja pokładana w Bogu i ufność w Jego Miłość.  Prośmy Pana Boga, aby słońce Bożej miłości nigdy nie zaszło w naszych sercach!

Bądźmy oświeceni przez Boga w modlitwie, w czytaniu i słuchaniu słowa Bożego oraz w przyjmowaniu sakramentów.  Wtedy i my możemy chwalić i chwalić Boga jak uzdrowiony Bartymeusz - a wraz z nim pójdziemy za Jezusem.

/ks. Sławomir Korona/