Wiadomosci

Siła odwagi

Dodane: red Data: 2020-08-09 07:50:01 (czytane: 1738)  

Nasz „zdrowy rozsądek” mówi nam: to nie powinno i nie może się wydarzyć! Najpierw Jezus, a teraz Piotr też!? Jednak: wiara może nas unieść. Dopóki Piotr wierzy i ufa, nie zginie. Dopóki patrzy na Pana, który stoi przed nim i czeka na niego, burze i fale nie mogą go przestraszyć.

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza (Mt 14, 22 - 33):
Gdy tłum został nasycony, zaraz Jezus przynaglił uczniów, żeby wsiedli do łodzi i wyprzedzili Go na drugi brzeg, zanim odprawi tłumy. Gdy to uczynił, wyszedł sam jeden na górę, aby się modlić. Wieczór zapadł, a On sam tam przebywał.
Łódź zaś była już sporo stadiów oddalona od brzegu, miotana falami, bo wiatr był przeciwny. Lecz o czwartej straży nocnej przyszedł do nich, krocząc po jeziorze. Uczniowie, zobaczywszy Go kroczącego po jeziorze, zlękli się myśląc, że to zjawa, i ze strachu krzyknęli.
Jezus zaraz przemówił do nich: „Odwagi, Ja jestem, nie bójcie się”.
Na to odezwał się Piotr: „Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie”.
A on rzekł: „Przyjdź”.
Piotr wyszedł z łodzi i krocząc po wodzie przyszedł do Jezusa. Lecz na widok silnego wiatru uląkł się i gdy zaczął tonąć, krzyknął: „Panie, ratuj mnie”.
Jezus natychmiast wyciągnął rękę i chwycił go, mówiąc:
„Czemu zwątpiłeś, małej wiary?”. Gdy wsiedli do łodzi, wiatr się uciszył.
Ci zaś, którzy byli w łodzi, upadli przed Nim, mówiąc:
„Prawdziwie jesteś Synem Bożym”.

Komentarz do Ewangelii:
Czy są sytuacje w naszym życiu, w których brakuje nam odwagi? Czy czasami mamy doświadczenie, w którym najpierw zaczynamy coś z całą dozą zaufania i pewnością siebie, ale potem nagle wątpimy i to, co zaczęliśmy, wydaje się zbyt trudne do ukończenia? To musiało przytrafić się Piotrowi, który na słowo Pana wyszedł z łodzi poszedł po tafli jeziora na spotkanie Mistrza. Uczeń był pełen zaufania; nie pytał: Jak to możliwe? On poszedł za wezwaniem Jezusa, który mu powiedział: Przyjdź!

Ale potem nagle stracił odwagę, zaczął wątpić i bał się, ponieważ wiatr się wzmagał. I właśnie wtedy zaczął się topić. W panice krzyknął: Panie, ratuj mnie! - Czy nam nie może przydarzyć się coś takiego: że nagle w życiu się boimy i nie wiemy, co należy czynić?

Spacerowanie po jeziorze w ten sposób to nic codziennego. To jeden z najwybitniejszych cudów Jezusa, który dotyka Go osobiście. Tutaj pokazuje, że w Boski sposób mógł mieć władzę nad własnym ciałem, dzięki czemu mógł kroczy po jeziorze. Zwykle to grawitacja nie pozwala na to. Ale Syn Boży dokonał tego cudu, aby zwrócić uwagę uczniów na swoją specjalną misję, którą otrzymał od Ojca Niebieskiego. Chciał im pokazać, że przyszedł, aby Królestwo Boże zaczęło się tu na ziemi.

Tym, co zaskakuje nas bardziej niż kroczenie Jezusa po jeziorze, jest odważna reakcja apostoła Piotra. Najwyraźniej nie ma problemu z zawołaniem do Jezusa: „Panie, jeśli to Ty, rozkaż, abym przyszedł do Ciebie po wodzie”. Jego zaufanie jest niezachwiane, a przynajmniej tak się wydaje. Kiedy Jezus woła: „Przyjdź”, on wychodzi z łodzi i idzie po wodzie do Niego.

Nasz „zdrowy rozsądek” mówi nam: to nie powinno i nie może się wydarzyć! Najpierw Jezus, a teraz Piotr też!? Jednak: wiara może nas unieść. Dopóki Piotr wierzy i ufa, nie zginie. Dopóki patrzy na Pana, który stoi przed nim i czeka na niego, burze i fale nie mogą go przestraszyć. Dopiero gdy zaczyna wątpić i niespokojnie się rozgląda, odczuwa lęk, że zatonie. Woła ze strachu: „Panie, ratuj!” Teraz rozpoznaje własną małość i potrzebę i zwraca się do Pana, który natychmiast go zbawia, wyciągając do niego rękę.

Spójrzmy więc jeszcze raz na dwa cuda, które Kościół ogłosił nam w Ewangelii tej niedzieli! Przez cudowne rozmnożenie chleba Jezus pokazał, że jako Syn Boży ma władzę nad chlebem. Przez cud, których dokonał się nad jeziorem pokazał, że może mieć nad własnym i wszelkim ciałem. W tym streszczeniu kryje się odniesienie do tego świętego i wzniosłego Sakramentu, Który przekazał nam Pan w Najświętszej Eucharystii, jest tu skondensowane: pod postacią Chleba, gdzie On jest naprawdę jest obecny dla nas. Możemy przyjąć Chrystusa jako Boga i Człowieka, z ciałem i duszą, z ciałem i krwią. To ukrzyżowany i zmartwychwstały Pan, którego możemy spotkać.

Podobnie jak Piotr, który szedł po wodzie, aby spotkać Pana, również wołamy do Pana, czy naprawdę w Niego wierzymy. Nie wolno nam wątpić w jego słowo, ponieważ Bóg nie może nas zwodzić. Nawet jeśli czasami życie wydaje nam się burzliwym morzem, w którym grozi nam utonięcie, ale nadal niczego się nie boimy, jeśli tylko patrzymy na Pana. Nie rezygnujmy więc z modlitwy i zaufania Bogu! Pozostańmy w łączności z Panem obecnym wśród nas w Sakramencie, w Którego czcimy Zbawiciela i w Którym On sam jest naszym pokarmem na życie wieczne.

/ks. Sławomir Korona/