Wiadomosci

Utrata życia?

Dodane: red Data: 2020-06-28 06:35:25 (czytane: 1683)  

Czego szuka człowiek? Do czego mamy dążyć w naszym życiu? Z czym się łączymy? Ponieważ każdy z nas ma swoje plany i życzenia, każdy dąży do rzeczy, które uczynią jego życie piękniejszym i szczęśliwszym. Po prostu w ludzkiej naturze jest zapisane coś, co rozciąga się na rzeczy i wartości, których jeszcze nie ma.

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza (Mt 10, 37 - 42):
Jezus powiedział do swoich apostołów:
„Kto miłuje ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto miłuje syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien. Kto chce znaleźć swe życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je znajdzie. Kto was przyjmuje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał.
Kto przyjmuje proroka jako proroka, nagrodę proroka otrzyma. Kto przyjmuje sprawiedliwego jako sprawiedliwego, nagrodę sprawiedliwego otrzyma. Kto poda kubek świeżej wody do picia jednemu z tych najmniejszych, dlatego że jest uczniem, zaprawdę powiadam wam, nie utraci swojej nagrody”.

Komentarz do Ewangelii:
Wszyscy znamy doświadczenie w życiu codziennym, że szukamy rzeczy, które zgubiliśmy. Jak bardzo się martwimy, jeśli nie znajdziemy czegoś ważnego. Rozpaczliwie szukamy tu i tam, może wzywamy wstawiennictwa świętego Antoniego i nagle odnajdujemy - często dokładnie tam, gdzie tak naprawdę nie szukaliśmy. Dziś również możemy zadać sobie pytanie: Czego szuka człowiek? Do czego mamy dążyć w naszym życiu? Z czym się łączymy? Ponieważ każdy z nas ma swoje plany i życzenia, każdy dąży do rzeczy, które uczynią jego życie piękniejszym i szczęśliwszym. Po prostu w ludzkiej naturze jest zapisane coś, co rozciąga się na rzeczy i wartości, których jeszcze nie ma.

Zasadniczo obowiązuje następująca zasada: Bóg może uczynić coś tylko z ludźmi, którzy zwracają się do Niego w miłości i posłuszeństwie, którzy nie wydają się aroganccy i samowystarczalni. Tylko ci, którzy wiedzą, że potrzebują Bożego odkupienia, mogą go otrzymać. I tak w historii zbawienia obowiązuje prawo dawania i przyjmowani. Bóg zwraca się do nas, ludzi, i czyni to, wysyłając nam swego Syna. On wybiera ludzi i wysyła ich do innych. W ten sposób Apostołowie jako posłańcy Chrystusa, kontynuują misję, którą Jezus Chrystus otrzymał od swego Ojca.

Właśnie dlatego nasz Pan może powiedzieć w dzisiejszej Ewangelii: „Kto was przyjmuje, przyjmuje Mnie, a kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał”. Ostatecznie jest to arogancja, gdy niektórzy ludzie myślą, że nikogo nie potrzebują - żadnego Pośrednika między Bogiem a ludźmi - wtedy stajemy się niezależni od naszego Pana Jezusa Chrystusa, Który jest drogą, prawdą i życiem. Źle jest też myśleć, że nie ma ludzi posłanych przez Boga, którzy nauczają prawdy Bożej w imieniu Chrystusa. Gdyż nasz Pan Jezus Chrystus wybrał apostołów i wysłał ich. Założył Kościół, aby głosił prawdę Bożą wszystkim ludziom. I tak nasz Pan może słusznie powiedzieć: „Kto was słucha, Mnie słucha, a kto was odrzuca, odrzuca Mnie; ale kto Mnie odrzuca, odrzuca Tego, Który mnie posłał”.

Ostatecznie każdy z nas jest powołany, by świadczyć o prawdzie Boga. I wtedy możemy również zastosować to słowo do naszej sytuacji: „Kto was przyjmuje, przyjmuje mnie!” Lub, inaczej mówiąc: jeśli walczymy o prawdę Chrystusa, wtedy Pan jest z nami i wzmacnia nas. Mogłoby się teraz wydawać w osądzie ludzi o światowych poglądach, jakby taki człowiek związany z Bogiem tęsknił za swoim prawdziwym życiem i prawdziwym szczęściem. W rzeczywistości jest na odwrót: kto „utraci” życie dla Chrystusa, je zdobędzie, a mianowicie na życie wieczne.

Ale jak wyobrażasz sobie to: „utratę” życia dla Chrystusa? Czy to oznacza, że umrzesz jako męczennik? Niekoniecznie! Chodzi raczej o pełne zaangażowanie w życie Jezusa Chrystusa. I to oddanie dla Pana jest możliwe dzięki miłości. Miłość jest najważniejsza. Miłość celuje w serce. I oddajemy się całkowicie Bogu, ponieważ On również oddał się nam całkowicie w swoim synu Jezusie Chrystusie, Który umarł za nas na krzyżu i powstał z martwych.

Bóg dał nam sumienie jako kompas dla naszego życia. Jest to organ wewnętrzny, który musi być zgodny z prawdą Bożą, w jaki sposób znajdujemy ją w Słowie Bożym i jak naucza nas
Kościół. Jeśli sumienie się myli, być może człowiek jest usprawiedliwiony, dopóki nie widzi tego błędu i sam nie jest za niego odpowiedzialny. Jednakże, jesteśmy zobowiązani do troski
o formację sumienia. Mówiąc inaczej, zawsze musimy ponownie skalibrować ten kompas, aby naprawdę pokazywał nam drogę do naszego ostatecznego celu, dla którego zostaliśmy stworzeni.

/ks. Sławomir Korona/