Wiadomosci

Miłość w przebaczaniu

Dodane: red Data: 2019-09-14 22:28:50 (czytane: 1942)  

Życie jest niezasłużonym darem Boga, za który powinniśmy być wdzięczni każdego dnia. Powinniśmy również okazywać tę wdzięczność, gdy mogą nas trapić liczne smutki, kłopoty, trudności i trudności. Są sytuacje, w których ludzie nie chcą już żyć i myślą, że wszystko jest bez znaczenia i beznadziejne - pisze ks. Sławomir Korona.

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza (Łk 15, 1 - 32):
Zbliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie: „Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi”.
Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: „Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie? A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: «Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła».
Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia.
Albo jeśli jakaś kobieta, mając dziesięć drachm, zgubi jedną drachmę, czyż nie zapala światła, nie wymiata domu i nie szuka starannie, aż ją znajdzie? A znalazłszy ją, sprasza przyjaciółki i sąsiadki i mówi: «Cieszcie się ze mną, bo znalazłam drachmę, którą zgubiłam».
Tak samo, powiadam wam, radość powstaje u aniołów Bożych z jednego grzesznika, który się nawraca”.

Komentarz do Ewangelii:
Jaki mamy obraz Boga? Jak Go sobie wyobrażamy? To pytanie wciąż się pojawia i ciągle pozostaje aktualne. Ponieważ jedno jest pewne: Bóg wykracza poza wszystkie nasze idee. Nie możemy Go ogarnąć naszym umysłem, jest to niezrozumiałe. A jednak, odkąd Wszechmogący Bóg objawił się nam w Swoim Synu Jezusie Chrystusie i wylał Ducha Świętego na apostołów, uczniów i wszystkich wierzących - to znaczy na początku Kościoła - nie jesteśmy już całkowitymi ignorantami. Sam Bóg pokazał nam, Kim jest i jaki powinniśmy mieć Jego obraz.
 
Przebaczenie najbardziej sprawiedliwego, ale także nieskończenie Miłosiernego, Boga i Ojca. Jezus posługuje się przypowieściami, w których mamy wyobrażenie o wyniosłości Boga. One mają także przypomnieć nam, że najbardziej Sprawiedliwy, jest nieskończenie Miłosiernym Bogiem i Ojcem. Bądźmy szczerzy: często po prostu brakuje nam przekonania, że On tak bardzo troszczy się o każdego człowieka, a raczej ściga go we wszystkich błędach i zamęcie jego życia. Obraz pasterza, który szuka zagubionych owiec pozostawiając inne, dopóki ich nie znajdzie, może nam powiedzieć coś o tym, jak bardzo Bóg jest z nami. Z pewnością Bóg nie jest od nas zależny, ponieważ jest doskonały i nie potrzebuje nas do Swego wiecznego szczęścia. Niemniej jednak nas kocha i chce naszego szczęścia. Tak więc Ojciec Niebieski nie chce, aby człowiek zginął, ale idzie za nim i wprowadza grzesznika z powrotem w komunię ze Sobą.

Życie jest niezasłużonym darem Boga, za który powinniśmy być wdzięczni każdego dnia. Powinniśmy również okazywać tę wdzięczność, gdy mogą nas trapić liczne smutki, kłopoty, trudności i trudności. Są sytuacje, w których ludzie nie chcą już żyć i myślą, że wszystko jest bez znaczenia i beznadziejne. Ale właśnie wtedy Odkupiciel świata, Jezus Chrystus, mówi o odwadze i nadziei. Bóg sam stał się człowiekiem, aby szukać i uratować to, co zginęło. Nie ma dla niego beznadziejnych spraw.

W takiej sytuacji musimy po prostu oddać całe życie Bogu i bezwarunkowo Mu zaufać, a wtedy On sam doprowadzi wszystko do szczęśliwego zakończenia. Zatem nawet w okrucieństwie i cierpieniu mamy powód do nadziei, a nawet do radości, która pochodzi od Boga. Może my, chrześcijanie, powinniśmy żyć jeszcze bardziej z tego przekonania.

Współczesny człowiek, z pewnością tutaj go tylko uogólniamy i dlatego obraz może nie być trafny w odniesieniu do indywidualnego przypadku, nie chce nawet myśleć, że sam zgrzeszył. Może być też to, że nie chce zejść z wysokiego „stołka” zbytniej pewności siebie, a w końcu pozostaje w narzuconej sobie izolacji. W gloryfikowaniu siebie nie zna już więcej poczucia winy albo wypiera je, albo przesuwa lub usuwa, gdy objawy są zbyt niepokojące.

Prawdziwym źródłem takiej postawy jest brak odniesienia do Boga. Ponieważ Bóg nie jest już problemem dla tej osoby, ostatecznie nie ma już winy. Ale tam, gdzie nie ma przyznania się do winy, nie można znaleźć przebaczenia. Tam, gdzie nie ma przebaczenia, człowiek pozostaje niewykupiony i pozostawiony samemu sobie. Krąży wokół siebie w egoizmie i nie może otworzyć się w miłości do Boga i bliźnich. Prawdziwa tragedia polega na tym, że taka osoba, w swoim złudzeniu, nie zdaje sobie sprawy, w jakiej jest nędzy. Naprawdę stał się duchowo „martwy” i nie ma znaczenia dla wyższych rzeczy. Chociaż czci siebie jako bohatera, w pewnym sensie zatonął pod odcinając się od źródła życia.

Wołajmy do Boga jak Mojżesz, bez odwoływania się do własnej sprawiedliwości, ale wstawiennictwa za innymi, ze świadomością, że potrzebujemy nawrócenia, aby okazywać miłosierdzie. Bóg, nasz Ojciec, cierpliwie czeka i okazuje się pobłażliwy i pełen litości dla wszystkich grzeszników, którzy widzą swoją winę i nawracają się. W niebie będzie wielka radość z każdego, kto tak znalazł Boga.

/ks. Sławomir Korona/