Wiadomosci

Swoimi talentami ubogacać drugiego

Dodane: red Data: 2018-10-06 18:24:02 (czytane: 2096)  

Różnica między ludźmi leży w ich naturze. Każdy z nas jest wyjątkowy i dlatego różni się od siebie. Otóż ta inność, która jest osobowością jednostki, została nam dana zgodnie z planem Bożym, abyśmy mogli pomagać innym. Innymi słowy potrzebujemy drugiego człowieka dla siebie, swojego życia i człowieczeństwa.

Słowa Ewangelii według świętego Marka (Mk 10, 2 - 16):
Faryzeusze przystąpili do Jezusa i chcąc Go wystawić na próbę, pytali Go, czy wolno mężowi oddalić żonę.
Odpowiadając zapytał ich: „Co wam nakazał Mojżesz?”
Oni rzekli: „Mojżesz pozwolił napisać list rozwodowy i oddalić”.
Wówczas Jezus rzekł do nich: „Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych napisał wam to przykazanie. Lecz na początku stworzenia Bóg «stworzył ich jako mężczyznę i kobietę: dlatego opuści człowiek ojca swego i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem». A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela”.
W domu uczniowie raz jeszcze pytali Go o to. Powiedział im: „Kto oddala żonę swoją, a bierze inną, popełnia cudzołóstwo względem niej. I jeśli żona opuści swego męża, a wyjdzie za innego, popełnia cudzołóstwo”.
Przynosili Mu również dzieci, żeby ich dotknął; lecz uczniowie szorstko zabraniali im tego. A Jezus widząc to oburzył się i rzekł do nich: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego”.
I biorąc je w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je.

Komentarz do Ewangelii:
Słowa Jezusa całkowicie przeczy normatywnemu zrozumieniu w Jego czasach. Z jaką naturalnością w centrum stawia dziecko. Zdaniem ówczesnych władz religijnych, nie może być tak, że to dzieci już posiadają Królestwo Niebieskie, ponieważ nie są jeszcze religijni i mogą działać zgodnie z Torą. Prowadzić chrześcijańskie lub żydowskie pobożne życie wymaga wsłuchanie się w religijne nauczania i życie ukierunkowane postępowanie zgodne z usłyszaną nauką. Jezus kwestionuje tutaj krótkowzroczność takich nauczycieli.

W czasach Jezusa dzieci, które były niepełnoletnie nie należały do społeczeństwa, ale tylko do konkretnego, prywatnego domu. Właśnie im, dzieciom, przypisuje rolę spadkobierców Królestwa, ale według panującego zwyczaju dziedzicem mógł być tylko człowiek dojrzały. Ale w oczach Jezusa te dzieci noszą również obraz Boga, są pełnoprawnymi członkami Królestwa Bożego i ludzie muszą ponosić za nie odpowiedzialność.

Kluczem do rozumienia dzisiejszej Ewangelii jest jedno zdanie: „Kto nie przyjmuje Królestwa Bożego jak dziecko”. Dzieci nie „rozważają” słowa, ale angażują wszystkie swoje uczucia. Angażują się w poznawanie ludzi - i Jezusa - bez rozstrzygania tego, co się dzieje. Dopiero kiedy dorastamy zaczynamy kierować się umysłem, kiedy patrzymy na powołania uczniów, dzieje się tam coś podobnego, co słyszymy w dzisiaj. To, że uczniowie idą z Jezusem, ma niewiele wspólnego ze zdrowym rozsądkiem.

Bóg stworzył człowieka dla miłości i wierności. I czyni go zdolnym do miłości i wierności poprzez swoją miłość i wierność. Bożą wolą jest miłość, a tam, gdzie ona jest, nie ma rozwodu. Jezus może nawet powiedzieć, że wtedy nie ma nawet pożądliwego spojrzenia. I nawet takie spojrzenie Jezus ma odwagę nazwać cudzołóstwem. Słowo Jezusa nie jest złym prawem! Jest to oferta, zaproszenie do zaufania, zachęta do zrozumienia pierwotnego znaczenia małżeństwa w trwającej całe życie wierności, która trwa od początku aż po śmierć.

Zostało to wszystko zapisane już w momencie stworzenia całego rodzaju ludzkiego. Ten model Boga człowieka i ludzkości, przedstawiony nam przez autora w opisie stworzenia dwóch pierwszych istot ludzkich, ma zasadnicze znaczenie dla wszystkich ludzi. Każdy człowiek ma swoją godność i wartość bez różnicy. Różnica między ludźmi leży w ich naturze. Każdy z nas jest wyjątkowy i dlatego różni się od siebie. Otóż ta inność, która jest osobowością jednostki, została nam dana zgodnie z planem Bożym, abyśmy mogli pomagać innym. Innymi słowy potrzebujemy drugiego człowieka dla siebie, swojego życia i człowieczeństwa.

Każdy z nas potrzebuje bliźniego, abyśmy zostali pobłogosławieni przez niego i ubogacony dzięki jego zdolnościom. Dla każdego, kto kocha Boga i jest przez Niego prowadzony obowiązuje konkretne pytanie w jaki sposób świadomie żyję wzorem Boga, będąc człowiekiem? Jak bardzo pomagam mojemu bliźniemu poprzez moją miłość, uznanie, upomnienie, zachętę i towarzyszenie, aby rozkwitał i wzrastał w swoim człowieczeństwie?
Niezależnie od odpowiedzi, którą szczerze musimy sobie dać, każdy z nas ma szansę – to, co nie jest jeszcze dostępne, może w przyszłości zostać osiągnięte i przeżyte dzięki naszym działaniom.

/ks. Sławomir Korona/